sprookje

Er was eens een jongedame die woonde in een grote stad, samen met haar geliefde zoon Blondwolf. Roodhaar, zo heette ze, ging iedere woensdagmiddag met Blondwolf naar circus Rotjeknor, waar hij circusles krijgt. De laatste les van het seizoen krijgen de ouders les van hun 'circuskinderen'. Zo ook afgelopen woensdag 4 juni. Het was een vrolijke middag met de diabolo, kegels, jongleren met balletjes, proberen te 1-wieleren etc. Al 5 jaar doet Roodhaar dit met veel plezier en ze was dan ook verheugd te horen van meester Martí dat er een groep komt voor volwassenen. Maar toen ging het mis. Bij het afstappen van de circusbal, die mooie, grote ,rooie bal, kwam Roodhaar niet gracieus op haar 2 blote voetjes terecht, maar ze kwam verkeerd neer, brak haar linkerenkel en ook meteen haar linkerpols. Wat een pijn en wat een schrik! Gelukkig was er veel hulp en ondersteuning voor Roodhaar en Blondwolf die zich rot was geschrokken en het niet aan kon zien dat zijn lieve moeder zo'n pijn moest lijden. Maar hij was een rots in de branding voor haar.
De ambulance werd gebeld, morfine en spalken snel gezet en Roodhaar werd afgevoerd naar het hospitaal van de heilige Franciscus, vergezeld door haar lieve vriendin Karo die net even langskwam, ondanks haar zware migraine. Blondwolf werd opgevangen door zijn rondreizende vader Jozef die net nog even de stad aan deed.
Roebius C, de geliefde van Roodhaar werd in allerijl opgespoord en hij kwam a.s.a.p. naar de afdeling voor spoedeisende hulp.
Aldaar werd snel duidelijk dat er geen simpele breuken waren gemaakt dus ook geen simpele oplossingen voorhanden waren. Er zou heel wat gips, tijd en zelfs een operatie aan te pas moeten komen om Roodhaar weer op haar lieve voetjes te laten dansen. Maar eerst moesten nog wat martelpraktijken worden uitgevoerd op die arme Roodhaar die al huilend, lachend, pratend en high van de morfine zich probeerde over te geven aan het lot.
Uren later, toen Karo al huiswaarts was gekeerd met blauwe plekken van het knijpen door Roodhaar, na een operatie van 2 uur, een ijzeren plaat en 8 schroeven rijker, enige botsplinters armer, een gipsen pols, werd Roodhaar in het hospitaalbed even herenigd met haar geliefde Roebius C, die al snel het pand moest verlaten, want een hospitaal is geen hotel. En werd Roodhaar, zwaar onder de morfine, alleen in de donkere nacht, achtergelaten.
De nacht, en naar later bleek ook de volgende nachten, bleek geen pretje.
Na enkele dagen bedrust, mocht Roodhaar zich al snel, weliswaar achterwaarts, gaan verplaatsen in het hospitaal, zodat zij de beddepan niet meer nodig had.
Na 3 dagen bleek dat Roodhaar, tot haar en ieders grote verdriet, niet naar huis zou terugkeren, voorlopig, maar ze zou verder verzorgd worden in een herstellingsoord: Zorghotel De Stromen, wat zij al snel omdoopte tot doe-het-zelf-hotel.
Al in het hospitaal kreeg Roodhaar niet veel te eten, daar zij ook nog lijdt aan een andere ziekte, die haar tot een levenslang gv-dieet heeft veroordeeld. Iemand die geen vlees eet en ook nog gv (klinkt als gadverdamme) eet, dat kan niet normaal zijn, dachten ze in de hospitaalkeuken en ze probeerden het eerst maar eens uit. Na 4dagen de foute kost terug te sturen en dus geen warme maaltijd, maar enigzins aangesterkt door de door haar geliefden binnengesmokkelde gv eetwaren, bleek de keuken het toch te accepteren. Een gesprek met de kok P. bleek een uitkomst; hij zou er voor gaan zorgen dat Roodhaar niet meer vergiftigd zou kunnen worden, hand op zijn hart!
De eerste avond in het doe-het-zelf-hotel nam Roodhaar vol vertrouwen een hapje van het bruine ding op haar bord, slikte het door en dacht, wist en voelde al snel dat het gv (godverdomme) geen gv (glutenvrij) hapje was en dat ze dus ziek op de plee zou zitten de ganse nacht. En de volgende dag en nog een dagje... Tja.
Vanaf toen ging alles goed met Roodhaar; ze zorgde voor haar eigen eten in het verder prachtige hotel, had een eigen kamer, badkamer, rolstoel, bewegend bed,telefoon, laptop, breedbeeldtv, fitnessruimte tot haar beschikking, sportbar, lounges, nieuwe vrienden, bezoekjes van haar geliefden en vrienden. En ze leefde nog lang en gelukkig...
Maar dit was geen sprookje, maar de keiharde werkelijkheid en we hopen dat haar verblijf in het doe-het-zelf-hotel niet langer gaat duren dan 5 weken, zodat Roodhaar weer naar haar eigen huis en leven met Blondwolf en Roebius C (en natuurlijk meneer de Bruin) kan terugkeren.